Wrap-up Peru

Expedicion Bolivar heeft een vitesse of vijf hoger geschakeld, om tijdig de Patagonische vlakten én ons einddoel – de vuurtoren van Ushuaia – te halen. Minder dan 4 weken hebben we nog voor het gigantische Argentinië. Maar ondertussen niet vergeten dat we ook een maand lang memorabele avonturen beleefd hebben in Peru! Een samenvatting.

Peru is een land met duizend gezichten, zoals Mario Vargas Llosa, ´s lands grootste literaire monument, het zou zeggen. Besneeuwde Andestoppen, vochtige valleien, dorre woestijnen en rauwe hoogvlaktes – de natuur was niet zelden indrukwekkend. Toch loste het land van de Inca´s niet al onze hoge verwachtingen in. De mensen waren vaak terughoudend en stuurs, soms zelfs ronduit bot. De aankoop en verkoop van onze geliefde motor was een bureaucratische veldslag van formaat. En er was natuurlijk de onverwachte sluiting van Macchu Picchu. Gelukkig maakte het pure avontuur van drie weken rondscheuren over Peruaanse wegen op El Bolivar – met alle uitdagingen vandien – veel goed.

Tijd gespendeerd
30 dagen

Budget per dag
21.5 euro

Voornaamste vervoersmiddel
Motor. Boli was drie weken lang onze dikke vriend. Er zijn er weinig die het proberen – met een Chinese motor dwars doorheen de Peruaanse Andes van Noord tot Zuid. Maar het was méér dan de moeite waard. Geen enkel voertuig had ons toegelaten om op korte tijd zoveel verschillende streken en culturen op te snuiven én tegelijkertijd toch zo dicht betrokken te zijn op het landschap waar we doorheen reden. De tegenslagen mochten er zijn: kapotte achterrem, versleten ketting en tandwielen, half verkoolde piston in de cilinder en een ontregelde carburator. Maar dan toch bijna emotioneel worden bij de uiteindelijke verkoop 🙂 Over de merkwaardige vaststellingen die we vanop de motor konden doen met betrekking tot het Peru van vandaag de dag, kan je meer lezen op de MO-blog

Topper
Frank: De bergritten doorheen de Andes, snorrend langsheen uitgestrekte hoogvlaktes en hele kuddes vicuñas.
Wouter: Cuzco zien en sterven. De rit vanuit Abancay over de weggespoelde weg, doorheen de bergen en langs ravijnen en kapotte bruggetjes, was soms adembenemend.

Flopper
Frank: De melding dat Macchu Picchu definitief dicht was.
Wouter: Drie dagen doodziek in bed steken in Trujillo. Zelden zo hard afgezien.

Het Peru-Moment
Frank: De koffie van een lokaal cooperatief in Cenfrocafe, Jaen. Ronduit de beste koffie op de hele reis en een echte verademing.
Wouter: De vele verassende specialiteiten van de Peruaanse keuken: papas a la huancaina (zacht gekookte aardappelschijfjes in een pikante saus) , ceviche (rauwe vis, gemarineerd in limoensap en pepers), caldo de gallina (vullende kippenbouillon), etc.

En daarmee zijn we dus in Argentinië aanbeland. De aandachtige lezer met een beetje geografische oriëntatie zal zich terecht afvragen waar Bolivië heen is. Welnu, dat heeft ons welgeteld tweeëneenhalve dag gekost. We zijn een fameus inhaalmaneuver begonnen om onszelf nog wat extra tijd te gunnen in Patagonië – ongetwijfeld de moeite waard. Opmerkelijk intussen: zowel in Bolivië (carnaval in Oruro) als hier in Argentinië (Serenata de Cafayate) op korte tijd twee keer hét feestje van het jaar meegemaakt. Vooral carnaval – compleet met fantastische kostuums, 27 fanfares, schaars-geklede-vrouwen-met-pluimtooien en een gigantisch waterballonnengevecht – was een superfestival. Wegens de waterbalonnen zijn de foto´s schaars, maar hoe dan ook een kijkje waard. Nu gaat het met de trein verder richting Buenos Aires, waar we een auto gaan huren om vervolgens wellicht 8000 (!) kilometer Patagonische steppen te tackelen. Hasta luego!

Read Full Post »

Video-dagboek vanuit Puno

Na de succesvolle verkoop van onzen Boli zijn we in Puno aanbeland. Hoe dat allemaal verlopen is, kom je te weten met een eenvoudige klik op het video-verslag hieronder!

Read Full Post »

Bolivars Inca Trail

Zoals de aandachtige SPOT´er al in de mot had – we zijn in de hoofdstad van het Inca-rijk! De modderstromen van vorige week hebben van de tocht naar Cuzco echter een hels avontuur gemaakt. De kers op de taart van onzen Boli, die we hier allicht zullen verkopen.

Het begint vrijdag in Curahuasi al goed. “Cuzco? Nee, daar kom je niet”. “Tja… er is wel nog een oud bergpaadje, maar ging dat nergens anders heen?”. “Nee, bergpaadjes bestaan niet meer. Modderstromen hé”. “Toeristen? Zijn daar geen helikopters voor?” Afin, de meningen lopen uiteen. We peilen alles uit in Google Earth en besluiten het er, voor de zoveelste maal gezeten op ons 150cc-werkpaard El Bolivar, toch maar op te wagen. Na een halfuurtje over compleet verlaten asfaltwegen bereiken we het punt waar de weg ´weg´is – veranderd in de kolkende bruine massa van de Rio Apurimac. Daar duiken we links een modderweggetje in, dat al snel steil bergop begint te lopen. Gemiddeld 24% is de eerste kilometer, voortdurend over glibberige modder. Uiteraard mag Garibaldi van de motor om te gaan duwen, terwijl kompaan Francobollo met plankgas en veel plezier de bruine brij in het rond spuit 🙂

Wat daarna volgt is back-to-basics van het puurste soort. Terwijl een 4×4 zich achter (beneden) ons vastrijdt, klimt El Bolivar gestaag naar boven. De paadjes worden steeds smaller en de begroeiïng neemt toe. De afgedrukte plattegrondjes van Google Earth komen van pas, als de weg plots ophoudt en we links, dwars door verlaten ruïnes, de velden induiken. Even later wordt het pad nog smaller en voert langs schrikwekkende ravijnen en over wankele bruggetjes. Het moet jaren geleden zijn dat daar nog een mens met een voertuig gepasseerd is, maar El Bolivar houdt vol. Soms is het bibberen voor chauffeur Francobollo, die alle moeite van de wereld doet om de controle te bewaren. Moeten er nog foto´s zijn?

Na een welgekomen middagpauze in een klein indiaans dorpje, waar we met de hulp van de locals onze motor wassen – het slijk drijgt de versnellingsbak te verstoppen – bereiken we een iets grotere weg. Die voert ons uiteindelijk de berg af. Net achter de laatste weggespoelde stukken sluiten we terug aan op de hoofdweg, die 80 kilometer en een laatste bergpas verder in Cuzco strandt. We hebben het gehaald. Niet onbelangrijke tegenslag: Macchu Picchu blijkt onherroepelijk dicht te zijn wegens het noodweer. We blijven de situatie dagelijks checken, maar er lijkt weinig verbetering in de maak. Zolang de spoorweg en de bruggen niet gerepareerd zijn en er geen helikopters vliegen, zullen we de grootste Zuid-Amerikaanse attractie niet te zien krijgen.

Cuzco zelf is anders wel de moeite. We zitten gelogeerd in de excentrieke San Blas-wijk, in een smal steegje met hobbelige kasseien en prachtige koloniale geveltjes. Het centrum hier is een vreemde maar toch harmonische combinatie van de welbekende gigantische Inca-blokstenen en elegante Spaanse architectuur. In die setting proberen we, vooralsnog zonder veel succes, ook onze motor te verkopen. Zelf gaan we binnenkort door naar Bolivië, maar Boli zal die reis niet meer meemaken. Hopelijk vinden we snel een koper en hoeven we het emotionele afscheid niet nodeloos lang te rekken 🙂

Read Full Post »

Atlantis in de Andes

Cuzco is een verdronken stad. Zoveel is duidelijk als je Peruanen hoort weeklagen over het lot dat hun culturele hoofdstad beschoren is. De stortregens van de voorbije weken, die naar verluidt ook het VRT-nieuws bereikten, hebben Cuzco op een eilandje gezet. Afwachten of onze 14 paardekrachten-sterke Bolivar ook kan zwemmen!

“Prut.” Dat zei Boli gisteren na 315 kilometer zwaar labeur over enkele Andespassen richting Abancay. En toen was het gedaan. Zoals Frank in zijn vorige post al vermeldde waren we een dag of drie voordien nochtans nog bij de motorreparateur geweest. Daar was onze Sumo Braho voorzien van een nieuwe cillinder, zuigerringen en bougie. Maar toch liet de motor het woensdagmiddag iets na vieren dus opnieuw afweten. Aangezien er geen reparateur in de buurt was en pechverhelpingsdiensten hier onbestaande zijn, mocht dat een probleem heten.

Het was anders al mooi geweest, de twee dagen voordien. Blij dat we na een vierdaagse in de woestijn onze stoflongen nog eens konden luchten in de bergen. Vanaf Nazca, waar we nog snel de befaamde Nazca-lijnen meepikten, ging het dwars door de Andes richting Puquio. Daags daarna opnieuw 8 uur op de motor, nu over ongelooflijk ruige hooglanden en door adembenemende kloven, vaak over de 4000 meter – bekijk zeker de foto´s! Maar op de figuurlijke boogscheut van onze eindbestemming gaf onze trouwe vriend El Bolivar er dus de brui aan. En zelfs Francobollo met zijn garagisten-kwaliteiten kreeg hem niet terug aan de praat.

Na een vruchtbare brainstorm met twee geïnteresseerde wegenwerkers, vonden we er niet beter op dan de eerstvolgende collectivo tegen te houden. Denk: Nissan-busje vol bankjes om ongekende hoeveelheden Peruanen in te stouwen. Meer geen Sumo Braho. “No hay problema”, zei de bereidwillige chauffeur echter, en even later hadden we onze Bolivar met zijn achtersteven dwars in het busje geduwd. De voorkant stak nog buiten, maar die werd dan maar met touwen aan het dakrek gehesen. Vamos! De chauffeur zette ons twintig minuten later af bij een kennis/reparateur, die in geen tijd een kapotte ring uit onze carburator toverde. Bolivar was weer eens op weg geholpen.

Het duurde echter niet lang voor de volgende uitdaging zich opwierp. Stortregens hebben hier onlangs het leven gekost aan tientallen mensen en duizenden dakloos gemaakt. Ook Macchu Picchu liep onder en op de Inca Trail zijn enkele avonturiers verongelukt, wat ons eerder al enkele ongeruste mailtjes opleverde (bij deze: no panic!). Het punt: in één tijd blijkt ook de weg van hier naar Cuzco verwoest te zijn. Er zijn enkele helikopters geweest, maar voor die luchtbrug komen we te laat. “No pasarán”, klonk het overal. Tot ze ons vanmorgen op de Civiele Bescherming vertelden dat er een pad zou bestaan, dat vanaf de verwoeste weg de bergen in leidt richting Cuzco. Voor avontuurlijke voetgangers, maar gisteren zou er ook een 4×4 over geraakt zijn. Dan moet dat voor El Bolivar ook lukken. Vrijdagochtend gaan we proberen. Onze poging is traditiegetrouw LIVE te volgen via de SPOT-pagina, vanaf 14 uur Belgische tijd allicht. Bescheiden weddenschappen op onze overlevingskansen zijn toegelaten, mits 10% commissie uiteraard 🙂

Read Full Post »

Eindeloze woestijnritten

Het was weer aanpassen geblazen de laatste dagen. Het koude vochtige weer hebben we weer ingewisseld voor vollop hitte en veel zon.

Eenmaal voorbij het hooggebergte rond Cajamarca richting de kust begon het landschap snel te veranderen in een dorre woestijn. En na 1000 kilometer de kustlijn te hebben gevolgd tot hier in Inca, is daar weinig verandering ingekomen.
De aangename sfeervolle koloniale stad Trujillo was dan ook een mooie verademing. Zeker de moeite hier waren ook de twee pre-Inca sites Chan-Chan en Huaca del Sol y de la Luna.
Helaas heeft Wouter hier allicht iets minder goede herinneringen aan overgehouden. Door een kleine voedselvergifting heeft hij hier 2 dagen mogen uitzieken in bed. Maar ondertussen is hij weer helemaal op en top!

Verder bestond de hoofdactiviteit van de resterende dagen vollop uit kilometers malen doorheen de woestijn. Met uitzondering van Huacachina, waar we in een vrij spectaculaire rit in een strandbuggy doorheen de woestijnduinen werden geloosd om van de verschillende duinen naar beneden te kunnen sandsurfen.

De surf-ervaring was vrij beperkt, maar de pure race-rit met de strandbuggy was echt wel spectaculair. (Check ook onze foto’s)

Helaas hebben de eindeloze woestijnritten niet goed gedaan aan onze trouwe vriend Bolivar. De povere zuigerveren van Chinese makelij bleken niet opgewassen te zijn tegen ons Europees geweld. Want naast benzine begint onze Sumo Braho nu ook olie te zuipen.
Morgen gaat hij dan ook onder het mes zodat we weer verder kunnen in de richting van (hopelijk) Cuzco en omgeving.

Read Full Post »

Motorcycle Diaries

Trujillo – 376 km. Dergelijke bemoedigende wegwijzers heten langs weerzijden van de slingerende bergwegen de eenzame motorrijder welkom in de Andes. We zitten dezer dagen op een Sumo Braho 150 cc – helemaal van ons – en Peru zal het geweten hebben.

Het heeft anders heel wat voeten in de aarde gehad voor we ons in het zadel konden heisen van wat ons nieuwste vervoersmiddel zou worden. Een kleine reconstructie van bureaucratische waanzin bezuiden de evenaar.

Zondag 16/1 – 8.30 uur. Na de avond tevoren aangekomen te zijn in Peru vanuit Ecuador, beginnen we meteen onze zoektocht naar een motor. Na chicken busses, fietsen en boten allerhande, is dit een absoluut nieuw avontuur.
Zondag 16/1 – 15.10 uur. Een dagje kijken en vergelijken heeft heel wat nieuwe en tweedehandse kandidaten opgeleverd. Jaen, de eerste stad op onze weg, lijkt wel de hoofdstad van Brommerland. Dat ziet er goed uit.

Maandag 17/1 – 9.15 uur. De heren van de lokale politie hebben ons zonet haarfijn uitgelegd wat we administratief moeten regelen alvorens het gaspedaal in te duwen. Een eigenaarskaart, nummerplaat en SOAT-verzekering. Klinkt nog wel OK, tot even later blijkt dat de eerste twee bij aankoop van een nieuwe motor makkelijk nog een maand op zich laten wachten vanuit de hoofdstad, Lima. Dat wordt dus een tweedehandsmachine. Dan komt de rode Sumo van verkoper Jose wel in aanmerking.
Maandag 17/1 – 11.30 uur. We zijn een goede prijs overeengekomen met Jose, die we de helft al uitbetalen. De Sumo gaat even later meteen naar een garage, waar we nieuwe terreinbanden laten opleggen. De lasser zorgt voor een rugzakrek op maat. ´s Namiddags is alles afgesteld en is het enkel nog wachten op de vorige eigenaar, die mee naar de notaris moet om de eigendomskaart van naam te laten overzetten. Dat blijkt ook wel een week of drie te duren. Jose stelt voor om de documenten zelf op te sturen naar het Zuiden van Peru, waar we dan vermoedelijk zullen zitten.

Dinsdag 18/1 – 8.00 uur. De “eigenaar” van onze motor blijkt een tussenpersoon te zijn, die na lang zoeken in zijn eigen winkel het nummer van de daadwerkelijk eigenaar opduikelt. Na een telefoontje blijkt die in Chiclayo te zitten, 250 km verder. En daarmee moeten we naar de notaris. Ondertussen blijkt ook dat we met de notarisakte alleen geen verzekering kunnen krijgen. “Of misschien toch wel, maar dat moet ik na het middageten eens aan de bazin vragen.”
Dinsdag 18/1 – 10.20 uur. Als de Chiclayo-kerel niet naar ons komt, moeten wij naar ginder. We hebben onze zakken al gepakt, maar eens in het bussstation blijkt dat een algemene staking het hele weggennet platlegt. Chiclayo – en daarmee ook onze motor – worden onbereikbaar. Ik weet niet hoe Murphy in het Spaans heet, maar hij bestáát – dat is zeker. Jose, immer en altijd energiek aan onze zijde, zoekt met de handen in het haar naar een alternatief – een andere motor.
Dinsdag 18/1 – 13.45 uur. Om er onze reeds gekochte banden en bagagerek op te kunnen zetten, moet de nieuwe motor ook een Sumo Braho 150 cc zijn. Jose haalt eerst een zwarte en dan een witte tevoorschijn – van enkele “goede vrienden”. De witte lijkt een kanshebber – hij heeft al een nummerplaat én de eigenaar is in Jaen!
Dinsdag 18/1 – 16.10 uur. De eigenaar van de witte Sumo daagt op en zet, wonder boven wonder, nog zijn handtekening bij de notaris ook. Intussen is de motor helemaal afgesteld en hebben we ook helmen en een kettingslot bemachtigd. Even later blijkt wel dat de notaris zelf het vandaag niet meer zal halen om ook zíjn krabbel onder het contract te zetten. *zucht*

Woensdag 19/1 – 9.40 uur. De heer notaris heeft eindelijk getekend, waarmee we een notariële akte in handen hebben die, in afwachting van de eigendomskaart die Jose zal opsturen, ons recht op de Sumo bewijst voor o.m. de politie en het leger. Voorlopig zonder SOAT dan maar. Jose is al even blij als wijzelf en rond een uur of 12 kunnen we eindelijk afscheid nemen en de baan op. El Bolivar, zoals we ons motorbeest noemen, heeft nog minstens 2500 kilometers te goed – over bergen en rivieren, door jungle en canyons tot aan het Titicaca-meer. Volle gas!

Vier dagen en meer dan 600 kilometer verder zijn de 11 paardekrachten van El Bolivar al voorzien van een extra bagagerek en een nieuwe rem, de eerste Andespassen (+3600 meter) met verve beklommen en ons beider achterwerken met een dubbele laag eelt verrijkt. De panorama´s zijn schitterend, ondanks het slechte weer dat ons de voorbije dagen danig parten heeft gespeeld. Onderstaand filmpje en de foto´s zeggen eens te meer alles. Intussen is de kust in zicht en dat heeft El Bolivar geroken. On the road again!

Read Full Post »