We zijn er bijna, maar…

… nog niet helemaal. Onze Jos is aan de grens afgekeurd wegens niet in het bezit van een originele autoverzekering voor Chili. Doembeelden van bureaucratische douaneperikelen aan de San Juan rivier en in Mexico City duiken spontaan op, terwijl we aan de grens vol ongeduld op de nodige papieren wachten. Ushuaia: 566 kilometer.

De Jos heeft ondanks zijn respectabele leeftijd intussen de façade van een puber met acne – met dank aan enkele honderden kilometers over de beruchte niet-geasfalteerde Ruta 40. Na Bariloche (vorige post) hebben we de steven zuidwaarts gewend, om vervolgens tenmidden indrukwekkende stofwolken over wijdse, woeste en verlaten landschappen te scheuren, Patagonië binnen. Patagonië, waar de horizonten oneindig zijn, de afstanden gigantisch, en de biefstukken groter dan het gemiddelde soepkieken in Vlaanderen. De mythes over Argentijns vlees blijken hier méér dan terecht. We hebben al in overvloed mogen genieten van onwerelds lekkere filets, lendestukken en pikante worstjes. Slapen doen we intussen ook geregeld in De Jos, die zijn simpel edoch verrassend comfortabel interieur daar graag voor ter beschikking stelt. Het komt van pas als de afstand tussen twee opeenvolgende boerengaten vaak meer dan 150 kilometer bedraagt. Eind vorige week gebeurde wat te verwachten was op de aartslelijke wegen in niemandsland – platte band. Gelukkig was het euvel snel verholpen en konden we de weg richting zuid verderzetten.

Het Parque Nacional Los Glaciares was onze eerste échte bestemming in Patagonië, een woestenij van bergen, meren, bossen en vooral gigantische gletsjers, op de grens met Chili. Daar mochten we op TV ook het nieuws over de aardbeving in het buurland vernemen – toch eventjes schrikken zo. In een Argentijnse stad waar we vorige week nog waren, zijn twee doden gevallen. Maar niks gebeefd dus, tenzij uit pure extase bij de aanblik van de Mount Fitz Roy. Die indrukwekkende rotspijler is een favoriet van klimmers over de hele wereld, maar wij hebben hem toch maar bewonderd vanaf het gletsjermeer aan de voet.´s Anderdaags richting Glaciar Perito Moreno: een ijsmassa van 50 kilometer lang, 5 kilmeter breed en 60 meter hoog, waar voortdurend enorme schotsen van afbreken en in het meer vallen. Zo´n natuurspektakels slagen een mens met absolute verstomming (zie foto´s).

Na nog een mooie wandeling met zicht op de toppen van Chili´s Torres del Paine, hebben we de bergen achter ons gelaten en koers gezet richting Chileense grens. Die moeten we immers over om tot in Ushuaïa te geraken (dat dan wel weer Argentijns terrein is – een mens kan het nogal verzinnen). Aan de grens mochten we daarnet dus vaststellen dat ons duur betaalde doorgangsdocument voor Chili niet aanvaardbaar is – De Jos zou daar onverzekerd en illegaal zijn. Omdat Chili geen OCMW´s telt die zich over dergelijke verloren zielen ontfermt en De Jos duidelijk nog niet rijp is voor het politie-depot, hebben we beslist de legalisering af te wachten. Die arriveert morgenochtend per express op de luchthaven van Rio Gallegos, waar we dus voor de deur de nacht zullen doorbrengen. In De Jos.

Vuurtorens, een mens moet er iets voor over hebben.

Read Full Post »

De laatste rechte lijn

“Komaan, Johan, heel die carriere nu samenballen in die ene krachtontplooiïng!” Met die legendarische woorden stuurde wielercommentator Michel Wuyts Leeuw Van Vlaanderen Johan Museeuw bijna 14 jaar geleden naar de wereldtitel in Lugano. Onze leeuw heet Jos. Maar legendarisch is zijn eindspurt nu al.

Een Renault Logan – in Europa beter bekend als Dacia Logan – dat is het karaktervoertuig dat we toebedeeld kregen als laatste in ons rijtje vehikels op weg richting Antartica. Geheel blij verrast als we waren door de exotische trekken, het robuuste karakter en de oerdegelijke uitstraling van onze nieuwste aanwinst, hebben we besloten om hem “Jos” te dopen. Ookal omdat “Bolivar III” er een beetje over ging.

Jos De Huurauto mocht maandagochtend meteen aan de bak bij het buitenrijden van Buenos Aires, een stad ter grootte van de volledige Kempen. Achter de voorruit plakten de slaperige koppen van Francobollo en Garibaldi – dodelijk vermoeid na meer dan 30 uur op de trein vanuit Tucuman in het gezelschap van twee schreeuwbabies en een ex-fascist met wraakneigingen. Niet te verwonderen dat de eerste uren doorbijten waren. Naar toen de hemel na de middag opklaarde en de stad plaatsmaakte voor uitegstrekte en eindeloze pampa´s, kwam de road-feeling dan toch opzetten. In die mate dat we diezelfde dag nog tot half twee ´s nachts hebben doorgereden.

Na een nachtje maffen in De Jos, langs de kant van de weg, waren we klaar om opnieuw van jetje te geven: 900 kilometer door steppe, woestijn en aarzelend oprijzende bergen tot in Bariloche. Nogal vreemd gevoel: we hebben nu een reis achter de rug die het equivalent is Turnhout – Zuid-Spanje in Europa, maar Argentinie zijn we enkel nog maar dwars doorgestoken – net begonnen dus. De humor in De Jos stijgt in evenredige lijn met de kilometerteller, vlotweg geïllustreerd met deze conversatie ter hoogte van het dorpje Mercedes:

– Frank: Waar gaan we nu naartoe?

– Wouter: Mercedes.

– Frank: Nee, Renault. Whaaaaaaaaaaa.

– Wouter: (vijf minuten later, bij het zien van een reclamebord voor Mercedes-Benz) Kijk, we zijn er al! Whaaaaaaaaaaaaaa.

Afin, ge moest er bij zijn. Alle gekheid op een stokje, rest ons de verontrustende vaststelling dat we nog drie weken te gaan hebben om Ushuaia te halen (en uiteraard ook terug in Buenos Aires te staan). De laatste rechte lijn richting Vuurtoren van het Einde van de Wereld, is ingezet. De Jos ronkt al bij het gedacht alleen.

Read Full Post »