… nog niet helemaal. Onze Jos is aan de grens afgekeurd wegens niet in het bezit van een originele autoverzekering voor Chili. Doembeelden van bureaucratische douaneperikelen aan de San Juan rivier en in Mexico City duiken spontaan op, terwijl we aan de grens vol ongeduld op de nodige papieren wachten. Ushuaia: 566 kilometer.
De Jos heeft ondanks zijn respectabele leeftijd intussen de façade van een puber met acne – met dank aan enkele honderden kilometers over de beruchte niet-geasfalteerde Ruta 40. Na Bariloche (vorige post) hebben we de steven zuidwaarts gewend, om vervolgens tenmidden indrukwekkende stofwolken over wijdse, woeste en verlaten landschappen te scheuren, Patagonië binnen. Patagonië, waar de horizonten oneindig zijn, de afstanden gigantisch, en de biefstukken groter dan het gemiddelde soepkieken in Vlaanderen. De mythes over Argentijns vlees blijken hier méér dan terecht. We hebben al in overvloed mogen genieten van onwerelds lekkere filets, lendestukken en pikante worstjes. Slapen doen we intussen ook geregeld in De Jos, die zijn simpel edoch verrassend comfortabel interieur daar graag voor ter beschikking stelt. Het komt van pas als de afstand tussen twee opeenvolgende boerengaten vaak meer dan 150 kilometer bedraagt. Eind vorige week gebeurde wat te verwachten was op de aartslelijke wegen in niemandsland – platte band. Gelukkig was het euvel snel verholpen en konden we de weg richting zuid verderzetten.
Het Parque Nacional Los Glaciares was onze eerste échte bestemming in Patagonië, een woestenij van bergen, meren, bossen en vooral gigantische gletsjers, op de grens met Chili. Daar mochten we op TV ook het nieuws over de aardbeving in het buurland vernemen – toch eventjes schrikken zo. In een Argentijnse stad waar we vorige week nog waren, zijn twee doden gevallen. Maar niks gebeefd dus, tenzij uit pure extase bij de aanblik van de Mount Fitz Roy. Die indrukwekkende rotspijler is een favoriet van klimmers over de hele wereld, maar wij hebben hem toch maar bewonderd vanaf het gletsjermeer aan de voet.´s Anderdaags richting Glaciar Perito Moreno: een ijsmassa van 50 kilometer lang, 5 kilmeter breed en 60 meter hoog, waar voortdurend enorme schotsen van afbreken en in het meer vallen. Zo´n natuurspektakels slagen een mens met absolute verstomming (zie foto´s).
Na nog een mooie wandeling met zicht op de toppen van Chili´s Torres del Paine, hebben we de bergen achter ons gelaten en koers gezet richting Chileense grens. Die moeten we immers over om tot in Ushuaïa te geraken (dat dan wel weer Argentijns terrein is – een mens kan het nogal verzinnen). Aan de grens mochten we daarnet dus vaststellen dat ons duur betaalde doorgangsdocument voor Chili niet aanvaardbaar is – De Jos zou daar onverzekerd en illegaal zijn. Omdat Chili geen OCMW´s telt die zich over dergelijke verloren zielen ontfermt en De Jos duidelijk nog niet rijp is voor het politie-depot, hebben we beslist de legalisering af te wachten. Die arriveert morgenochtend per express op de luchthaven van Rio Gallegos, waar we dus voor de deur de nacht zullen doorbrengen. In De Jos.
Vuurtorens, een mens moet er iets voor over hebben.
oef!!! eindelijk nieuws!!!na de aardbeving in chili was het
even schrikken!volgens Wally zaten jullie op de grens!!
smaken jullie er nog maar van!mooie liedjes eindigen ook!!
Waauw. Wat een mooie foto’s. Hopelijk zijn al die kilometers in begrepen in het huur contract van de Jos!
Wouter,
Nog steeds op tocht…
Hopelijk is alles ok daar 🙂
Zijt maar voorzichtig en tot … snel?
xx Whitley
Geniet er daar nog maar van!
Patagonië trekt erg op Ijsland zo te zien…
Go for it boys!
groetjes
katrien