Video-dagboek vanuit Puno

Na de succesvolle verkoop van onzen Boli zijn we in Puno aanbeland. Hoe dat allemaal verlopen is, kom je te weten met een eenvoudige klik op het video-verslag hieronder!

Read Full Post »

Wrap-Up Nicaragua

Na een laatste heet standje aan de grenspost van Los Chiles zijn we eindelijk legaal in het land en kan de periode van Nicaragua definitief afgesloten worden. Tijd voor een bondige samenvatting!

Nicaragua is the coming country onder de ecotoeristische toppers. Terwijl landen als Costa Rica die status al lang te pakken hebben en jaarlijks duizenden groene reizigers trekken, staat Nicaragua te trappelen om mee te doen. 30 jaar na de revolutie en 2 decennia na afloop van de contra-oorlog, is er voldoende stabiliteit en maakt president Ortega middelen vrij om die ambities waar te maken. Dat zie je bij de toeristische highlights als het Selva Negra, Granada of Ometepe. Al moet meteen gezegd die toppers wat ons betreft zeker niet hoger in te schatten zijn als het veel minder bekende Parque Celaque in Honduras of Antigua en het Lago Atitlan in Guatemala. Bovendien is er in Nicaragua nog veel werk aan de winkel. Een blik op het vervuilde strand van Granada of de afgrijselijke aardeweg rondom Ometepe zegt genoeg. De gestaag toenemende stroom van gringo`s doet ook afbreuk aan de openheid van Nicaragua´s inwoners. De Nica`s die wij tegenkwamen – uiteraard met uitzondering van Doña Philomena en haar familie – waren een stuk onverschilliger en minder open dan de immer vriendelijke Hondurezen. De tol van het toerisme?

Tijd gespendeerd
22 dagen

Budget per dag
16.5 euro

Voornaamste vervoersmiddel
Boot. Nicaragua is een land van waterwegen, en dat hebben we dan ook op passende wijze verkend! Belangrijk gevolg: zowel in de kano, als achteraf op de passagiersboot en de rivier-lancha, waren we voortdurend vlakbij de natuur. Daardoor vielen er een hele hoop dieren te spotten – van slangen, krokodillen en leguanen over brulapen, schildpadden en boskrabben tot de meest kleurrijke vogels! Dichter bij de dieren is verder van de mensen; met de cultuur en actualiteit van Nicaragua zijn we dan ook een stuk minder in aanraking gekomen. Heel bijzonder was het stuk over de rivier San Juan, richting Caraïbische kust. Daarover maakten we een filmpje, waarbij jammer genoeg het geluid wegviel – hier nog eens de versie-met-audio. Aan welke filmklassieker doet dit je denken? Stemmen kan nog steeds via de pol onderaan dit bericht! De San Juan is vooral opmerkelijk omwille van een verhaal dat slechts weinigen kennen. Dat van het kanaal dat er nooit kwam. Meer weten? Lees verder op de Wereldblog van MO-magazine!

Topper
Frank: de reis per boot over de San Juan, helemaal off-the-beaten-track en doorheen een regio vol geschiedenis en karakter.
Wouter: het verblijf bij Doña Philomena, een ongelooflijk waardevolle ervaring en dé beste manier om een land te leren kennen, zo bij mensen thuis, bijna opgenomen in hun eigen familie.

Flopper
Frank: het Selva Negra, zonder de verwachte Duitsers en fel overroepen als toeristische topper – geen partij voor de pracht van bijvoorbeeld het Parque Celaque in Honduras.
Wouter: de vulkaan Maderas op Ometepe – een natte beklimming, anti-climax wegens geen uitzicht op de top en achteraf veel te veel linkse rakkers (maar dan yoga-en-armbandjes-links) op het terras van Finca Magdalena.

Het Nicaragua-Moment
Frank: de processie van San Carlos, een echt volksfeest waar de heer Garibaldi op de loop moest en bijna een lading vuurwerk in zijn broek kreeg gestopt.
Wouter: de adrenaline bij de start van ons kano-avontuur in het licht van de zonsopgang over het Lago Managua – een avontuur dat jammer genoeg veel te vroeg eindigde.

Read Full Post »

Down to Greytown

Wie de spot in de gaten houdt, weet intussen dat we Nicaragua al eventjes uit zijn. De manier waarop kon echter wel tellen – in die mate dat we een beetje illegaal geëmigreerd zijn en binnenkort eens op het matje moeten komen aan de Costa Ricaanse grens. Maar dat lijkt ver weg op de witte stranden van Cahuita.

De tourist-touristique van de Costaricaanse Carraïbische kust ligt mijlenver weg van de groene wildernis van de San Juan. Nadat we ons vorige videodagboek gepost hadden, hebben we op die rivier koers gezet richting El Castillo. De Spanjaarden deden met dat fort enkele eeuwen geleden een goedbedoelde poging om de Pirates Of The Carribean uit Nicaragua buiten te houden. Op die boot bleek ook de douane-ambtenaar te zitten die ons zonet een exitstempel had gegeven en ons dus al ergens anders waande. De man bleek ons gelukkig niet te herkennen, zodat we geheel incognito de groen-bruine stroom afvoeren. Een prachtige reis van meer dan 12 uur per boot (zie foto`s), die ons ook inspireerde voor het maken van onderstaand filmpje. Weet jij op welke klassieker we ons baseerden om dit filmpje te maken? Waag een gokje met de poll onderaan dit bericht!

Die exitstempel hadden we nodig om het land uit te geraken op een heel ander punt – Greytown. Het dorp aan de monding van de San Juan was vroeger een wereldhaven, waarover binnenkort meer in de country wrap-up. Maar voor ons zou het ook dé uitvalsbasis worden voor een illegale invasie van Costaricaans grondgebied. Officiële grensposten zijn in de vochtige jungle immers niet te vinden. Vooraleer richting Zuiden te trekken liepen we in lay-back Greytown ook nog Edgar tegen het lijf – Rasta voor de vrienden.

De zwarte 59-jarige Rasta verschafte ons onderdak in zijn rieten hutjes en bleek al snel een opmerkelijk figuur. 27 jaar lang zeilde hij als scheepsarbeider de wereldzeeën af; alle continenten heeft hij gezien. Begin jaren `80 belandde hij met een makker in El Salvador en leerde er een meisje kennen – Salvadorian chicks, they are wild, man! – dat al snel zijn hart veroverde. Trouwplannen waren onderweg, maar toen brak de burgeroorlog uit en Rasta moest zijn biezen pakken. Na omzwervingen in alle hoeken van de wereld verkoos hij in zijn geboortedorpje van zijn oude dag te komen genieten, in alle rust en vrede. Maar als we naar zijn Salvadorese vlam vragen, worden zijn ogen nog steeds glazig.

Met de hulp van Rasta (en de rest van de vrolijke dorpsgemeenschap) hadden we na een dagje zoeken een exit-strategie gevonden, genaamd Chancho. Deze stuurse Costaricaan komt in Greytown wekelijks enkele liters benzine verkopen, en neemt een lading vis mee terug over de grens. Plus twee gringo`s, dachten wij zo. Dat het bikkelen zou worden bij de Costaricaanse rivierpolitie, zo zonder exitstempel, was te denken – maar het was te proberen. Wij met Chancho en zijn bootje terug de San Juan op, richting het land van de Tico`s. De douaneros begonnen strijdvaardig met het doorworstelen van onze papieren en Chancho`s vissen. Maar toen de schipper een flesje rum en sigaretten bovenhaalde, zwakte die ijver opmerkelijk af. En dus waren we met een gelukje de grens over! De country wrap-up volgt binnenkort.

Na een nachtje in een krakkemikkig motelletje op de rand van de rivier, konden we een bus nemen om vervolgens in Puerto Limon te belanden. Daar volgde al snel de ontnuchtering. De migratie-ambtenaar bij wie we ons licht opstaken, verwees ons onvermurwelijk door naar de Nicaraguaanse grens voor de gewenste stempels. We moeten dus terug richting noorden, maar niet alvorens volop te genieten van de Carraïbische pracht van strand en zee hier – Cahuita is ronduit prachtig (zie foto`s). Hoe dan ook wordt het nog haasten, want zondag krijgen we langverwacht bezoek: Lies Van Peer – geboren en getogen Herentalse, bijna-gediplomeerd apotheker, een ongelooflijk lief meisje en mijn teergeliefde vriendin. Eindelijk!

Read Full Post »

Videodagboek vanuit San Carlos

Na een week of twee buiten de internet-beschaving hebben we dan toch een mogelijkheid gevonden om ons laatste videodagboek online te zetten. Een beetje gedateerd dus weliswaar – intussen zitten we in Costa Rica – maar de details van de laatste dagen en de wrap-up volgen binnenkort!

Read Full Post »

Kroniek van een aangekondigde ondergang

Straffe wind, verraderlijke stromingen, schrikwekkende reptielen, muggen, moerassen en een rasechte hold-up: het kano-avontuur was iets avontuurlijker dan verwacht. En bijgevolg al voortijdig beëindigd. Een kroniek van twee dagen into the wild.

Vrijdag, 04.31 uur. De wekker is net afgegaan. Francobollo steekt zijn slaperige kop vanonder het muggennet en ik volg gewoontegetrouw vijf minuten nadien. Het is nog on-biologisch vroeg, maar `s morgens is het water veruit het kalmst en kunnen we dus meer afstand afleggen. We zoeken onze bagage, rijst, brood, onrijpe bananen, tonijn in blik, eieren en 18 liter drinkwater bijeen en sloffen door de duistere, stoffige straten richting haven, waar onze roeiboot tegen het steigertje ligt te klotsen. Een halfuur later kiezen we het ruime sop.

Vrijdag, 06.55 uur. Ik heb er mijn eerste shift van anderhalfuur aan de riemen opzitten. De zon is intussen opgegaan en we maken van een eenzame rots gebruik om van plaats te verwisselen. De kleurenpracht van het ontwakende meer is onaards mooi; de oevers wijken terug om plaats te maken voor eindeloze velden van riet en mangrove, waar honderden vogels huizen.

Vrijdag, 09.10 uur. Ook Frank heeft zijn ding gedaan en ik heb terug overgenomen. Drie keer al zijn we ei zo na met ons hebben en houden ondersteboven gekeerd, maar we krijgen El Bolivar steeds beter onder controle. De haven wordt steeds kleiner, maar niet zo snel als gedacht. De eenzaamheid is een beetje schrikwekkend; al uren weg en nog geen mens gezien. Als er dan toch een bootje opduikt, verklaren de inzittende vissers ons stapelgek – maar we blijven positief!

Vrijdag, 11.35 uur. De wind wakkert voortdurend aan – en hij blaast nìet in ons voordeel. Ik begin een idee te krijgen van wat de mentale toestand van de gemiddelde Romeinse galeislaaf moet geweest zijn. Frank zit intussen terug aan de riemen, maar krijgt het moeilijk als we een eerste kaap ronden. We dreigen af te drijven in een verraderlijke onderstroom en Francobollo moet bij de oever uit de boot springen om hem verder te trekken. Ik volg even later, tot aan de hals in het water worstelend door de woekerende mangrove. “De krokodillen zijn hier niet zo groot. Ooit heeft er eens eentje een koe opgegeten, maar dat is al lang geleden.” De woorden van Lenin, onze bootverkoper, klinken nu toch een beetje wrang. Adrenaline!

Vrijdag, 14.50 uur. We zitten al een tijdje terug aan het roer, na de akelige passage op de kaap. De eerste blijnen zijn een feit en als er grassig land in zicht komt, is de keuze snel gemaakt: aanmeren, tentje opzetten en koken! Eens dichterbij, blijkt dat voor een stuk moeras te zijn met vreselijk veel muggen, maar daarachter ligt een stukje droog land met zelfs enkele koeien erop. De tentharingen van onze Ogre Thump gaan als een mes door boter en even later staan eieren, bananen en rijst te koken op het gasvuurtje. De calorieën zijn welkom!

Vrijdag, 18.25 uur. Het is donker, de muggen hebben ons de tent in gedreven en TikTak is weer gedaan – dus wij ons bed in. Voor wat een rustige nacht had moeten worden.

Vrijdag, 21.10 uur. Ik wordt wakker van een immens kabaal; Frank is al/nog wakker. Stemmen klinken dreigend en er wordt met zaklampen in onze tent gepriemd. Plots roept een man luid dat we met de handen omhoog uit onze tent moeten komen. Ik kijk naar buiten en zie tot mijn verbijstering de blinkende loop van een volwassen shotgun. Een overval, schiet me door het hoofd. Frank en ik kruipen in onze onderbroek naar buiten, de handen omhoog en verblind door het licht. In hakkelend spaans probeer ik snel genoeg te antwoorden op de vragen van onze belagers. Enigzins tot onze geruststelling blijken het vee-wachters te zijn, die dachten dat wij de bandieten waren. Ze laten niet na om ons nog eens de stuipen op het lijf te jagen met waarschuwingen over de vermeende criminelen. We zijn blij als we – uiteraard volgestoken door de muggen – terug in onze tent mogen, maar de schrik zit er goed in. Altijd te vinden voor een brok avontuur, maar dit gaat er nèt over.

Zaterdag, 06.28 uur. Na een onrustige nacht zitten we alweer in de roeiboot, zakdoeken om de handen om de blijnen te sparen. Het was even schrikken, maar de statige reigers en overzeilende albatrossen maken veel goed. Met hernieuwde moed roeien we de zonsopgang tegemoet!

Zaterdag, 11.05 uur. Het roeien gaat een stuk minder snel dan gedacht en is loodzwaar. Bij de kleine, afgelegen nederzetting van San Ramon leggen we aan om iets te eten; na de boa in San Francisco, zien we ook hier weer een slang door het gras ritselen. De onzekerheid over de dreiging van die beesten in de mangrove, de fysieke ontbering en vooral ook de onverwachte onveiligheid op de oevers van het meer… Ik hoop op beterschap en wil nog graag doorgaan, maar Frank ziet het niet meer zitten. We besluiten dan ook onderdak te vragen bij de oude vrouw in wiens achtertuin we beland zijn, doña Philomena. Zijn we de eerste blanken ooit in San Ramon? De kans zit er dik in.

Zaterdag, 12.15 uur. Doña Philomena heeft in geen tijd een kamertje in haar boerderijtje ontruimd om ons een slaapplek te geven. De vrouw blijkt met haar broers, zoons, schoondochter en kleinkinderen in het huis te wonen. “Overleven” is eigenlijk een beter woord. Met het oog op visvangst toont doña Philomena voorzichtige interesse in ons roeibootje. In de wetenschap dat het voor de goede zaak is, besluiten Frank en ik om El Bolivar aan de arme vrouw te verkopen – voor de helft van het geld dat ze zelf al aanbood. Daar eindigt ons kano-avontuur, een stuk sneller dan verwacht, maar alles bijeen vermoedelijk de beste beslissing.

De weinige tijd die we bij doña Philomena en haar familie mochten verblijven, was op zich een geweldige ervaring. De vrouw was enorm gelukkig met de aankoop van ons bootje. `s Avonds kwam ze ons ongevraagd een heerlijk avondmaal brengen en we bleven tot een hele tijd na zonsondergang zitten praten met de familie over ons leven in België en hun leven daar op de oevers van het Lago Managua. Dagelijks dertien kilometer stappen naar de bus (enkel), werken voor een hongerloon op de boerderij van rijke Lybiërs (vrienden van de socialistische president Ortega), amper een dokter in de buurt hebben (laat staan medicijnen)… Maar een pracht van een familieband, dat wel. “Pobre, pero unidos”, zoals doña Philomena zelf zei.

`s Anderdaags konden we, na opnieuw een stevig ontbijt en hartelijk afscheid, een lift versieren met de lokale melkboer. Via Tipitapa belandden we dan in Masaya, waar we enkele dagen geleden nog een vulkaan hebben beklommen. Zo kwamen we in Granada terecht, een koloniale parel die sterk aan Antigua in Guatemala doet denken. Van hieruit gaat het richting Zuid, over Isla Ometepe naar de Rio San Juan, wat opnieuw een primitief avontuur wordt, en zo Costa Rica binnen. Dat alles met verschillende boten – zo blijft de spirit van ons nautisch avontuur toch nog ergens bewaard 😉

Read Full Post »

Gallo pinto gearriveerd!

De lang uitgebleven gallo pinto is dan uiteindelijk toch gearriveerd. We begonnen al schrik te krijgen dat we hem zelfs helemaal niet meer gingen tegenkomen. Voor zij die niet helemaal mee zijn, dit is het nationale gerecht van Nicaragua en Costa Rica dat hier driemaal per dag wordt gegeten en bestaat uit gebakken rijst met bonen. En het moet gezegd worden dat het best wel lekker is ondanks alle berichten die we er over hadden gelezen, maar ondertussen weten we zwarte bonen dan ook wel echt te apprecieren.

We zijn ondertussen dus al een kleine week in Nicaragua. Na een vrij onefficiente route via de grensovergang Guasaule, Chinandega en Léon kwamen uiteindelijk in Estelí terecht, een stadje getekend door de vele bombardementen van de contra´s tijdens de revolutie van de Sandinisten. Naast het mooi museumpje opgericht door de talrijke moeders van gestorven helden van de opstand, hebben we ook nog een namiddag uitgetrokken om in de buurt liggend waterval ´Salto de la Estanzuela´ te bezoeken.

Hierna zijn we verder richting Matagalpa getrokken, een klein stadje aan de Rio viejo wat het begin van ons kayak-avontuur doorheen Nicaragua zou worden. Helaas was het waterpeil in de rivier zo laag dat varen uberhaupt niet mogelijk ging zijn en we dus ons kayak-avontuur iets verder hebben moeten uitstellen. Als troost zijn we dan een dagje getrokken in de richting van het Selva Negra in de buurt. Dit is een duitse mega finca te midden van Nicaragua die vernoemd is naar het gelijknamige Swarzwald in Duitsland die momenteel toeristisch wordt uitgebaat met een hotel, restaurant en een aantal wandelpaden op hun mega domein.
Eerlijk gezegd was het een beetje een tegenvaller omdat we er iets meer van hadden verwacht en het allemaal een klein beetje overroepen overkwam. Maar de wandeling was best wel mooi en het pintje achteraf in een echte duitse stenen kruik maakte veel goed. Van de wandeling waar we een groepje apen tegenkwamen, hebben we ook nog een filmpje gemaakt dat je hieronder kan terugvinden.

Na alweer een vrij onefficiente route zijn we uiteindelijk gisteren aan het Lago de Managua geraakt in het havendorpje San Fransico Libre. Op het programma vandaag stond de aankoop van een bootje en dat bleek geen sinecure te zijn. Hoewel er ons een haven met duizenden bootjes werd beloofd, bleek hier weeral helemaal niets van waar te zijn. Een volledig gloednieuw (sinds april dit jaar) haventje is hier te vinden, maar geen enkel bootje te bekenen. Na wat rondlopen en vriendelijk bedanken na een testritje met een triestig wankel bootje, hadden we dan uiteindelijk toch iemand te pakken die ons wel aan een bootje kon helpen. Gloednieuw, zelfhandig gemaakt en klaar sinds een 10 dagen. Klinkt niet slecht, maar eerste toch maar eens gaan kijken. Na een uurtje varen kwamen we dan uiteindelijk bij het bootje terecht dat het onze ging worden. Ok, het ziet er iets minder flashy uit dan onze mountainbikes. Je zou het van ver kunnen omschrijven als veredeld banenkistje, maar het is wel vaarbaar en niet onbelangrijk waterdicht. Wij zien het in ieder geval wel zien zitten om hiermee Nicaragua te doorkruisen, al was het niet dat er ook weinig andere alternatieven beschikbaar waren.

Binnenkort dus veel meer over ons ´kayak´avontuur hier in Nicaragua!

Read Full Post »