Wrap-up Ecuador

Een Schots-aandoend en ijskoud hoogland-avontuur in Cajas, ellenlange busritten, maar ook een waardige afsluiter in de vorm van een bucolische barbecue met bijbehorende hallucinerende San Pedro-cactus-ceremonie in Vilcabamba. Die gebeurtenissen kleurden onze laatste dagen in Ecuador. Een samenvatting!

Ecuador is de absolute topper tot dusver – qua fysieke hoogte, maar óók figuurlijk. Ons eerste Andesland was soms ruw, koud en onsmakelijk, maar bere-echt, authentiek tot op het bot. De bergen waren een schitterend toneel voor tal van adrenaline-avonturen – van klimmen op de Cotopaxi tot downhillen van de Chimborazo – en tegelijkertijd was Ecuador ook het eerste land sinds Guatemala waar we opnieuw een overwegend Indiaanse bevolking met tal van kleurrijke gewoontes en gebruiken tegen het (betrekkelijk korte) lijf liepen. Een arm land ook, dat voor tal van uitdagingen staat. Meer weten daarover? Lees dan Slaapzacht, Mijnheer de President, mijn Ecuador-artikel op de MO-blog.

Gaspaar was voortreffelijk gezelschap en het bedroefde ons dan ook een beetje om hem te moeten verlaten tegen de Peruaanse grens. Maar nieuwe avonturen wachten. Twee maanden scheiden ons nog van het einde van onze Expedicion. Ushuaia komt stilaan in zicht.

Tijd gespendeerd
17 dagen

Budget per dag
21.5 euro

Voornaamste vervoersmiddel
Bus. Net als in Costa Rica waren bussen de meest voordehandliggende en efficiënte keuze om op korte tijd veel te zien met onze bezoekende vrienden en vriendinnen. Het einde van ons “bezoekuurtje” betekent dat we qua voertuigen opnieuw de avontuurlijke toer opgaan. Om te beginnen met de aankoop van een cross-motor waarmee we off-road compleet Peru gaan doorstuiven. Of toch tenminste tot aan de eerste bocht in de weg.

Topper
Frank: Downhillen van de Chimborazo, één en al adrenaline in een schitterend decor.
Wouter: de mist die opentrekt op de top van de Cotopaxi en honderden kilometers Andes aan onze voeten ontrolt. Ongelooflijk.

Flopper
Frank: De busrit naar Ingapirca – kotsende kinderen in een veel te warme en stinkende bus.
Wouter: Het treintje van Nariz del Diablo, met veel poeha aangekondigd als grootse attractie maar eigenlijk niets in vergelijking met onze andere belevenissen.

Het Nicaragua-Moment
Frank: In het stikkedonker vertrekken om middernacht richting top van de Cotopaxi: rillen om heel uiteenlopende redenen.
Wouter: Back to basics aan het Lago de Quilotoa: met z´n allen rond de stoof mote met vleessoep eten in de lokale, door arme indianen gerunde herberg.

Read Full Post »

The Vertical Limit

5897 meter. Op die hoogte balanceren Frank en ik rond 6.50 uur ´s ochtends over de kraterrand van de vulkaan Cotopaxi. De ijzige wind doet de vijf graden onder nul véél kouder aanvoelen. Maar diezelfde wind waait even later alle mistflarden uiteen en ontrolt aan de horizon een prachtig kleurenspektakel. We hebben het gehaald. Oef.

In Ecuador zitten we eindelijk in de bergen – lang kon ik er dan ook niet afblijven. Zoals aangekondigd in ons vorige bericht wagen we na de hoogtestage aan het Lago de Quilotoa een mini-expeditie richting één van ´s werelds hoogste actieve vulkanen: Cotopaxi. Geen erg technische klim, maar wel een loodzware en (door de hoogte) letterlijk adembenemende onderneming. Dankzij onze vorige avonturen staan Frank en ik conditioneel iets verder dan Kasper, die dan ook beslist om de top aan zich voorbij te laten gaan. Met z´n drieën (én gids Francisco) gaat het dinsdag wel per 4×4 tot aan de voet van de berg, vanwaar we nog een uurtje klimmen naar de berghut, op 4800 meter. De namiddag is snel om met een korte afdaling naar de gletsjer, een beetje eten en vooral veel rusten. Rond 19 uur (!) duiken we de slaapzak in.

Bij dit soort avonturen moet je op een onmogelijk uur opstaan, om te vermijden dat je op de terugweg van de top met smeltende ijsbruggen geconfronteerd wordt – een ervaring die ik al eens aan den lijve mocht opdoen op de Italiaanse 4000`er Gran Paradiso. De sfeer in zo´n berghut in het midden van de nacht is moeilijk te omschrijven. Een biologisch nefaste cocktail van extreme vermoeidheid, verdwazing, haast, spanning en adrenaline, overgoten met het licht van tientallen zenuwachtig bewegende koplampen en de onmiskenbare geur van veelvuldig gemarineerde bergbotinnen. Onze wekker heet Francisco en hij rinkelt om 23.30 uur. Een Snooze-knop is niet te vinden.

Om 00.30 uur staan we buiten in de koude duisternis – gelukkig van top tot teen ingepakt in voortreffelijk TheNorthFace-materiaal. Na een uur klimmen mogen de stijgijzers aan en gaat het verder door de sneeuw. Nog een halfuur later – we zitten dan op 5100 meter hoogte – worden Frank en ik aan Francisco´s gordel geknoopt. In cordée gaat het verder over de gletsjer, met de lichtjes van Quito geruststellend knipperend op de achtergrond. Tegen 5 uur ´s ochtends mogen we voor het eerst ook actief onze ijshouweel gebruiken, als we een steil stuk ijs over moeten. Verschillende keren moeten we stoppen om terug op adem te komen – de hoogte eist z´n tol. Net vóór het licht wordt rijst voor ons de vulkaankrater op. Jammer genoeg beperkt mist het zicht tot enkele meters, maar het gevoel op zo´n top te staan is zonder meer fantastisch. We kloppen elkaar op de schouder en ook Francisco deelt lachend in de opluchting.

Als even later in de afdaling het wolkendek opentrekt en de ochtendzon een hele horizon vol Andes-toppen roos, rood en oranje kleurt, is de pret compleet. De laatste energierepen mogen echter niet meer baten: als we rond 8.30 uur ´s ochtends over de drempel van de hut strompelen, ziet onze uitgeslapen en opgewekte Gaspaar twee lijken binnenkomen. Maar het is wel weer even een super-ervaring geweest – het dak van Expedicion Bolivar ligt opnieuw een eindje hoger. We bijten nog even door en bereiken diezelfde dag per bus Baños, waar we onze getergde ledematen te rusten leggen in een vulkanisch warmwaterbad. Zo mogen ze er bij OCMW Turnhout ook eentje installeren voor de vermoeiende werkdagen 😉

Maar ook na de Cotopaxi zijn we niet stilgevallen. Daags nadien huurden we mountainbikes om vanuit Baños richting Rio Negro te stuiven, langs begroeide ravijnen en indrukwekkende watervallen. En vrijdag zaten we opnieuw op de fiets, dit keer voor een downhill over de flanken van Ecuador´s hoogste top: de Chimborazo. Kasper beet daar elegant in het zand bij een verraderlijke bocht en ik ging vrolijk op mijn gezicht in een verrassend diep beekje, maar niks kon de pret bederven: pure adrenaline, schitterende landschappen, … één van onze beste activiteiten van de hele reis. Dit weekend pikten we ook nog de Inca-ruïnes van Ingapirca en het fameuze toeristentreintje van de Nariz del Diablo mee en vandaag was het de beurt aan Cuenca, koloniale hoofdstad van zuidelijk Ecuador.

Verder zou ik ook nog kunnen vertellen hoe Kasper bij momenten het behang van de slaapkamermuren snurkt; hoe Frank op de bus naar Riobamba genoot van zijn koffie die een aromatisch watertje met drop-smaak bleek te zijn; hoe mijn communistische klak er steeds minder in slaagt om mijn ontluikend Afro-kapsel te bedwingen; hoe we met z´n driëen gisteren uren hebben zitten debatteren over het al dan niet vermeend genot van wonen in Retie; en hoe we van onze Zwitserse vriendin-voor-even, Ivonne, hebben leren Jässen , een ongelooflijk complex kaartspel. Er is gewoonweg teveel dat ik zou willen vertellen, onthouden en herinneren. Anderzijds zeggen de foto´s ook al veel! Geniet gerust mee 🙂

Read Full Post »

Laguna Quilotoa

Na ongeveer drie maanden in het broeiende hitte van Midden-Amerika te hebben gezeten, zijn de lage temperaturen in het hooggebergte van Ecuador echt om te bevriezen.

Niet alleen de temperaturen, maar ook het hoogteverschil is aanpassen geblazen. De afgelopen dagen zaten we namelijk aan het Quilotoa meer dat zo op een hoogte van 3800 meter ligt. Tijdens onze 6u durende tocht rondom de krater kwamen we dan ook met momenten in ademnood en dat was niet alleen door adembenemende uitzichten.

Ook is Ecuador héél verschillende met alles wat we hiertoe in Midden-Amerika hebben gezien. Niet alleen het ruwe bergachtige landschap dat zéér verschillend is ten opzichte van de tropische jungle, maar ook bijvoorbeeld de gelaatstrekken van de Andesbevolking zien er geheel anders uit wat we tot hiertoe hebben gezien.

Onze overnachting in het aanliggende bergdorpje was bovendien zeer sfeervol. We waren te gast bij locale mensen die een klein hoteletje uitbaten waar we een volledig handgemaakte houten sfeervolle kamer hadden met onze eigen houtkachel. Nog eens te meer kon Garibaldi zijn piromaanse geneugten weer helemaal botvieren.

Onze ‘hoogtestage’ aan het Quilotoa meer gaat bovendien de komende dagen zeker van pas komen. Op het programma staat namelijk de poging om de op 5897 meter liggende besneeuwde Cotopaxi vulkaan te beklimmen.
Binnenkort hierover meer.

Gewoontegetrouw kan je onze foto’s weer hier vinden.

Read Full Post »

Videodagboek vanuit Quito

Het is weer zover – we hebben ons nog eens voor de camera gehesen in een nieuwe poging om winters België op de hoogte te houden van onze meest recente exploten. Een videodagboek dus, en dat nog wel mét een special guest!

Videodagboek vanuit Quito

Read Full Post »