5897 meter. Op die hoogte balanceren Frank en ik rond 6.50 uur ´s ochtends over de kraterrand van de vulkaan Cotopaxi. De ijzige wind doet de vijf graden onder nul véél kouder aanvoelen. Maar diezelfde wind waait even later alle mistflarden uiteen en ontrolt aan de horizon een prachtig kleurenspektakel. We hebben het gehaald. Oef.
In Ecuador zitten we eindelijk in de bergen – lang kon ik er dan ook niet afblijven. Zoals aangekondigd in ons vorige bericht wagen we na de hoogtestage aan het Lago de Quilotoa een mini-expeditie richting één van ´s werelds hoogste actieve vulkanen: Cotopaxi. Geen erg technische klim, maar wel een loodzware en (door de hoogte) letterlijk adembenemende onderneming. Dankzij onze vorige avonturen staan Frank en ik conditioneel iets verder dan Kasper, die dan ook beslist om de top aan zich voorbij te laten gaan. Met z´n drieën (én gids Francisco) gaat het dinsdag wel per 4×4 tot aan de voet van de berg, vanwaar we nog een uurtje klimmen naar de berghut, op 4800 meter. De namiddag is snel om met een korte afdaling naar de gletsjer, een beetje eten en vooral veel rusten. Rond 19 uur (!) duiken we de slaapzak in.
Bij dit soort avonturen moet je op een onmogelijk uur opstaan, om te vermijden dat je op de terugweg van de top met smeltende ijsbruggen geconfronteerd wordt – een ervaring die ik al eens aan den lijve mocht opdoen op de Italiaanse 4000`er Gran Paradiso. De sfeer in zo´n berghut in het midden van de nacht is moeilijk te omschrijven. Een biologisch nefaste cocktail van extreme vermoeidheid, verdwazing, haast, spanning en adrenaline, overgoten met het licht van tientallen zenuwachtig bewegende koplampen en de onmiskenbare geur van veelvuldig gemarineerde bergbotinnen. Onze wekker heet Francisco en hij rinkelt om 23.30 uur. Een Snooze-knop is niet te vinden.
Om 00.30 uur staan we buiten in de koude duisternis – gelukkig van top tot teen ingepakt in voortreffelijk TheNorthFace-materiaal. Na een uur klimmen mogen de stijgijzers aan en gaat het verder door de sneeuw. Nog een halfuur later – we zitten dan op 5100 meter hoogte – worden Frank en ik aan Francisco´s gordel geknoopt. In cordée gaat het verder over de gletsjer, met de lichtjes van Quito geruststellend knipperend op de achtergrond. Tegen 5 uur ´s ochtends mogen we voor het eerst ook actief onze ijshouweel gebruiken, als we een steil stuk ijs over moeten. Verschillende keren moeten we stoppen om terug op adem te komen – de hoogte eist z´n tol. Net vóór het licht wordt rijst voor ons de vulkaankrater op. Jammer genoeg beperkt mist het zicht tot enkele meters, maar het gevoel op zo´n top te staan is zonder meer fantastisch. We kloppen elkaar op de schouder en ook Francisco deelt lachend in de opluchting.
Als even later in de afdaling het wolkendek opentrekt en de ochtendzon een hele horizon vol Andes-toppen roos, rood en oranje kleurt, is de pret compleet. De laatste energierepen mogen echter niet meer baten: als we rond 8.30 uur ´s ochtends over de drempel van de hut strompelen, ziet onze uitgeslapen en opgewekte Gaspaar twee lijken binnenkomen. Maar het is wel weer even een super-ervaring geweest – het dak van Expedicion Bolivar ligt opnieuw een eindje hoger. We bijten nog even door en bereiken diezelfde dag per bus Baños, waar we onze getergde ledematen te rusten leggen in een vulkanisch warmwaterbad. Zo mogen ze er bij OCMW Turnhout ook eentje installeren voor de vermoeiende werkdagen 😉
Maar ook na de Cotopaxi zijn we niet stilgevallen. Daags nadien huurden we mountainbikes om vanuit Baños richting Rio Negro te stuiven, langs begroeide ravijnen en indrukwekkende watervallen. En vrijdag zaten we opnieuw op de fiets, dit keer voor een downhill over de flanken van Ecuador´s hoogste top: de Chimborazo. Kasper beet daar elegant in het zand bij een verraderlijke bocht en ik ging vrolijk op mijn gezicht in een verrassend diep beekje, maar niks kon de pret bederven: pure adrenaline, schitterende landschappen, … één van onze beste activiteiten van de hele reis. Dit weekend pikten we ook nog de Inca-ruïnes van Ingapirca en het fameuze toeristentreintje van de Nariz del Diablo mee en vandaag was het de beurt aan Cuenca, koloniale hoofdstad van zuidelijk Ecuador.
Verder zou ik ook nog kunnen vertellen hoe Kasper bij momenten het behang van de slaapkamermuren snurkt; hoe Frank op de bus naar Riobamba genoot van zijn koffie die een aromatisch watertje met drop-smaak bleek te zijn; hoe mijn communistische klak er steeds minder in slaagt om mijn ontluikend Afro-kapsel te bedwingen; hoe we met z´n driëen gisteren uren hebben zitten debatteren over het al dan niet vermeend genot van wonen in Retie; en hoe we van onze Zwitserse vriendin-voor-even, Ivonne, hebben leren Jässen , een ongelooflijk complex kaartspel. Er is gewoonweg teveel dat ik zou willen vertellen, onthouden en herinneren. Anderzijds zeggen de foto´s ook al veel! Geniet gerust mee 🙂
Expedicion Bolivar 