Mission Accomplished

Duizenden kilometers, een stuk of tien vervoermiddelen, vele memorabele ontmoetingen, erbarmelijke en hilarische avonturen – het staat allemaal op de teller, nu we ons einddoel hebben bereikt: de vuurtoren aan het einde van de wereld. Ushuaia.

Nadat onze papieren dan vorige week uiteindelijk toch gearriveerd waren, konden we met onze goede vriend De Jos richting Vuurland trekken. Nog maar eens slapen in de auto leerde vooral dat ook De Jos zijn limieten heeft wat betreft isolatie en (jammerlijk genoeg) geur-absorptie-vermogen. Tijd voor een warme douche dus, die we konden genieten bij aankomst (eindelijk!) in Ushuaia! De outpost van de beschaving, op het randje van de Stille Zuidzee en op amper 1000 kilometer van Antartica, is op zich geen bijster mooi stadje. Havenstad (altijd interessant voor studenten, zou Francobollo zeggen), nogal wat industrie en voorts overtoeristisch en duur. Maar de pracht ligt buiten.

Vrijdag zijn we het Beagle-kanaal opgegaan, met een bootje richting ons uiteindelijk doel – de vuurtoren die al maandenlang bovenaan onze blog prijkt. Een vreemd gevoel om te beseffen dat we vanaf nu ook daadwerkelijk op de terugkeer zijn. Er is zoveel gebeurd op weg naar hier, zoveel momenten, mensen, anecdotes, ontmoetingen, die we niet mogen vergeten. Stof genoeg om ten gepaste tijden een vorm van voorstelling ineen te knutselen voor al wie ons verhaal eens in geuren en kleuren van dichtbij wil herbeleven.

Zaterdag een laatste keer met de rugzak de bergen ingetrokken, om te kamperen aan een meertje, hoog boven de vallei, net onder de sneeuwgrens. Gelukkig kwam de Firemaster in mezelf nog eens naar boven zodat we ons overvloedig aan een kampvuurtje konden warmen alvorens in onze superlichte slaapzakken te kruipen. Vandaag dan opnieuw in de hostel gearriveerd, om de innerlijke mens te spijzen. Naast het uitroken van gevluchte ex-nazi´s en het verorberen van de lokale veestapel, trekken we hier immers nogal wat tijd uit voor degustatie van de lokale wijnen. De volbrenging van Expedicion Bolivar is een feit – 17 maart in de vroege ochtend snuiven we terug Belgische geuren op. De verschroeide tarmac van Zaventem, om mee te beginnen.

Onze foto´s kan je natuurlijk ook weer hier bewonderen.

Read Full Post »

Gallo pinto gearriveerd!

De lang uitgebleven gallo pinto is dan uiteindelijk toch gearriveerd. We begonnen al schrik te krijgen dat we hem zelfs helemaal niet meer gingen tegenkomen. Voor zij die niet helemaal mee zijn, dit is het nationale gerecht van Nicaragua en Costa Rica dat hier driemaal per dag wordt gegeten en bestaat uit gebakken rijst met bonen. En het moet gezegd worden dat het best wel lekker is ondanks alle berichten die we er over hadden gelezen, maar ondertussen weten we zwarte bonen dan ook wel echt te apprecieren.

We zijn ondertussen dus al een kleine week in Nicaragua. Na een vrij onefficiente route via de grensovergang Guasaule, Chinandega en Léon kwamen uiteindelijk in Estelí terecht, een stadje getekend door de vele bombardementen van de contra´s tijdens de revolutie van de Sandinisten. Naast het mooi museumpje opgericht door de talrijke moeders van gestorven helden van de opstand, hebben we ook nog een namiddag uitgetrokken om in de buurt liggend waterval ´Salto de la Estanzuela´ te bezoeken.

Hierna zijn we verder richting Matagalpa getrokken, een klein stadje aan de Rio viejo wat het begin van ons kayak-avontuur doorheen Nicaragua zou worden. Helaas was het waterpeil in de rivier zo laag dat varen uberhaupt niet mogelijk ging zijn en we dus ons kayak-avontuur iets verder hebben moeten uitstellen. Als troost zijn we dan een dagje getrokken in de richting van het Selva Negra in de buurt. Dit is een duitse mega finca te midden van Nicaragua die vernoemd is naar het gelijknamige Swarzwald in Duitsland die momenteel toeristisch wordt uitgebaat met een hotel, restaurant en een aantal wandelpaden op hun mega domein.
Eerlijk gezegd was het een beetje een tegenvaller omdat we er iets meer van hadden verwacht en het allemaal een klein beetje overroepen overkwam. Maar de wandeling was best wel mooi en het pintje achteraf in een echte duitse stenen kruik maakte veel goed. Van de wandeling waar we een groepje apen tegenkwamen, hebben we ook nog een filmpje gemaakt dat je hieronder kan terugvinden.

Na alweer een vrij onefficiente route zijn we uiteindelijk gisteren aan het Lago de Managua geraakt in het havendorpje San Fransico Libre. Op het programma vandaag stond de aankoop van een bootje en dat bleek geen sinecure te zijn. Hoewel er ons een haven met duizenden bootjes werd beloofd, bleek hier weeral helemaal niets van waar te zijn. Een volledig gloednieuw (sinds april dit jaar) haventje is hier te vinden, maar geen enkel bootje te bekenen. Na wat rondlopen en vriendelijk bedanken na een testritje met een triestig wankel bootje, hadden we dan uiteindelijk toch iemand te pakken die ons wel aan een bootje kon helpen. Gloednieuw, zelfhandig gemaakt en klaar sinds een 10 dagen. Klinkt niet slecht, maar eerste toch maar eens gaan kijken. Na een uurtje varen kwamen we dan uiteindelijk bij het bootje terecht dat het onze ging worden. Ok, het ziet er iets minder flashy uit dan onze mountainbikes. Je zou het van ver kunnen omschrijven als veredeld banenkistje, maar het is wel vaarbaar en niet onbelangrijk waterdicht. Wij zien het in ieder geval wel zien zitten om hiermee Nicaragua te doorkruisen, al was het niet dat er ook weinig andere alternatieven beschikbaar waren.

Binnenkort dus veel meer over ons ´kayak´avontuur hier in Nicaragua!

Read Full Post »