Duizenden kilometers, een stuk of tien vervoermiddelen, vele memorabele ontmoetingen, erbarmelijke en hilarische avonturen – het staat allemaal op de teller, nu we ons einddoel hebben bereikt: de vuurtoren aan het einde van de wereld. Ushuaia.
Nadat onze papieren dan vorige week uiteindelijk toch gearriveerd waren, konden we met onze goede vriend De Jos richting Vuurland trekken. Nog maar eens slapen in de auto leerde vooral dat ook De Jos zijn limieten heeft wat betreft isolatie en (jammerlijk genoeg) geur-absorptie-vermogen. Tijd voor een warme douche dus, die we konden genieten bij aankomst (eindelijk!) in Ushuaia! De outpost van de beschaving, op het randje van de Stille Zuidzee en op amper 1000 kilometer van Antartica, is op zich geen bijster mooi stadje. Havenstad (altijd interessant voor studenten, zou Francobollo zeggen), nogal wat industrie en voorts overtoeristisch en duur. Maar de pracht ligt buiten.
Vrijdag zijn we het Beagle-kanaal opgegaan, met een bootje richting ons uiteindelijk doel – de vuurtoren die al maandenlang bovenaan onze blog prijkt. Een vreemd gevoel om te beseffen dat we vanaf nu ook daadwerkelijk op de terugkeer zijn. Er is zoveel gebeurd op weg naar hier, zoveel momenten, mensen, anecdotes, ontmoetingen, die we niet mogen vergeten. Stof genoeg om ten gepaste tijden een vorm van voorstelling ineen te knutselen voor al wie ons verhaal eens in geuren en kleuren van dichtbij wil herbeleven.
Zaterdag een laatste keer met de rugzak de bergen ingetrokken, om te kamperen aan een meertje, hoog boven de vallei, net onder de sneeuwgrens. Gelukkig kwam de Firemaster in mezelf nog eens naar boven zodat we ons overvloedig aan een kampvuurtje konden warmen alvorens in onze superlichte slaapzakken te kruipen. Vandaag dan opnieuw in de hostel gearriveerd, om de innerlijke mens te spijzen. Naast het uitroken van gevluchte ex-nazi´s en het verorberen van de lokale veestapel, trekken we hier immers nogal wat tijd uit voor degustatie van de lokale wijnen. De volbrenging van Expedicion Bolivar is een feit – 17 maart in de vroege ochtend snuiven we terug Belgische geuren op. De verschroeide tarmac van Zaventem, om mee te beginnen.
Onze foto´s kan je natuurlijk ook weer hier bewonderen.
Yes yes yes!!!!!!!!!!!!!!!! YOU DID IT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
dikke proficiat, Wouter en Frank, jullie ultieme einddoel is bereikt! heel blij voor jullie en ook heel blij omdat vanaf nu jullie terugkomst naar huis ingezet is! Welcome home!
hoera!hoera!!ze hebben hun einddoel bereikt!!bravo!!
nu kan het aftellen beginnen!
Diep, diep ontzag en oh zo grote vreugde! Bijzonder knappe prestatie! Mission accomplished! ’t Is gebeurd! Ik ben ben bijzonder blij dat jullie jullie doel bereikt hebben. Of moet ik toegeven dat ik eigenlijk ook blij ben dat we jullie spoedig weer in ons midden mogen verwelkomen!? Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten, nietwaar? Maak er nu alleen geen Odysseuske van: blijf geen tien jaar onderweg hangen – tegen uw wil of niet! Geniet nog tenvolle van alle momenten!
Proficiat,
We zullen jullie wekelijkse emails met prachtige foto’s missen.Linda
Amai, wat een kippenvelmoment, jullie hebben jullie doel bereikt! Het getuigt van ontzettend veel enthousiasme, doorzettingsvermogen, verstandige kronkels en relativerende spirit dat jullie deze reis op zo’n prachtige manier ingevuld hebben. Ik heb er heel erg van genoten jullie avonturen te volgen. En ik hoop dat jullie nog levenslang kunnen nagenieten van jullie belevenissen van het voorbije half jaar.
Vanaf nu ligt jullie blik niet meer richting vuurtoren, maar richting hartelijk (;-)) Kempisch thuisfront – met mama’s en papa’s, grootouders, familie, een Liesje en veel vriendjes die staan te popelen om jullie dood te knuffelen. In Gierle zit er alvast ééntje die er héél erg naar uit kijkt om je terug te zien, Wouter. Tot heel gauw!
Proficiat!!!! Ik heb het hele verhaal maanden gevolgd en ben zo blij dat jullie bereikt hebben wat jullie wilden zien!! Goede terugreis gewenst en tot snel hier in België!
Groetjes.