We zijn er bijna, maar…

… nog niet helemaal. Onze Jos is aan de grens afgekeurd wegens niet in het bezit van een originele autoverzekering voor Chili. Doembeelden van bureaucratische douaneperikelen aan de San Juan rivier en in Mexico City duiken spontaan op, terwijl we aan de grens vol ongeduld op de nodige papieren wachten. Ushuaia: 566 kilometer.

De Jos heeft ondanks zijn respectabele leeftijd intussen de façade van een puber met acne – met dank aan enkele honderden kilometers over de beruchte niet-geasfalteerde Ruta 40. Na Bariloche (vorige post) hebben we de steven zuidwaarts gewend, om vervolgens tenmidden indrukwekkende stofwolken over wijdse, woeste en verlaten landschappen te scheuren, Patagonië binnen. Patagonië, waar de horizonten oneindig zijn, de afstanden gigantisch, en de biefstukken groter dan het gemiddelde soepkieken in Vlaanderen. De mythes over Argentijns vlees blijken hier méér dan terecht. We hebben al in overvloed mogen genieten van onwerelds lekkere filets, lendestukken en pikante worstjes. Slapen doen we intussen ook geregeld in De Jos, die zijn simpel edoch verrassend comfortabel interieur daar graag voor ter beschikking stelt. Het komt van pas als de afstand tussen twee opeenvolgende boerengaten vaak meer dan 150 kilometer bedraagt. Eind vorige week gebeurde wat te verwachten was op de aartslelijke wegen in niemandsland – platte band. Gelukkig was het euvel snel verholpen en konden we de weg richting zuid verderzetten.

Het Parque Nacional Los Glaciares was onze eerste échte bestemming in Patagonië, een woestenij van bergen, meren, bossen en vooral gigantische gletsjers, op de grens met Chili. Daar mochten we op TV ook het nieuws over de aardbeving in het buurland vernemen – toch eventjes schrikken zo. In een Argentijnse stad waar we vorige week nog waren, zijn twee doden gevallen. Maar niks gebeefd dus, tenzij uit pure extase bij de aanblik van de Mount Fitz Roy. Die indrukwekkende rotspijler is een favoriet van klimmers over de hele wereld, maar wij hebben hem toch maar bewonderd vanaf het gletsjermeer aan de voet.´s Anderdaags richting Glaciar Perito Moreno: een ijsmassa van 50 kilometer lang, 5 kilmeter breed en 60 meter hoog, waar voortdurend enorme schotsen van afbreken en in het meer vallen. Zo´n natuurspektakels slagen een mens met absolute verstomming (zie foto´s).

Na nog een mooie wandeling met zicht op de toppen van Chili´s Torres del Paine, hebben we de bergen achter ons gelaten en koers gezet richting Chileense grens. Die moeten we immers over om tot in Ushuaïa te geraken (dat dan wel weer Argentijns terrein is – een mens kan het nogal verzinnen). Aan de grens mochten we daarnet dus vaststellen dat ons duur betaalde doorgangsdocument voor Chili niet aanvaardbaar is – De Jos zou daar onverzekerd en illegaal zijn. Omdat Chili geen OCMW´s telt die zich over dergelijke verloren zielen ontfermt en De Jos duidelijk nog niet rijp is voor het politie-depot, hebben we beslist de legalisering af te wachten. Die arriveert morgenochtend per express op de luchthaven van Rio Gallegos, waar we dus voor de deur de nacht zullen doorbrengen. In De Jos.

Vuurtorens, een mens moet er iets voor over hebben.

Read Full Post »

Down to Greytown

Wie de spot in de gaten houdt, weet intussen dat we Nicaragua al eventjes uit zijn. De manier waarop kon echter wel tellen – in die mate dat we een beetje illegaal geëmigreerd zijn en binnenkort eens op het matje moeten komen aan de Costa Ricaanse grens. Maar dat lijkt ver weg op de witte stranden van Cahuita.

De tourist-touristique van de Costaricaanse Carraïbische kust ligt mijlenver weg van de groene wildernis van de San Juan. Nadat we ons vorige videodagboek gepost hadden, hebben we op die rivier koers gezet richting El Castillo. De Spanjaarden deden met dat fort enkele eeuwen geleden een goedbedoelde poging om de Pirates Of The Carribean uit Nicaragua buiten te houden. Op die boot bleek ook de douane-ambtenaar te zitten die ons zonet een exitstempel had gegeven en ons dus al ergens anders waande. De man bleek ons gelukkig niet te herkennen, zodat we geheel incognito de groen-bruine stroom afvoeren. Een prachtige reis van meer dan 12 uur per boot (zie foto`s), die ons ook inspireerde voor het maken van onderstaand filmpje. Weet jij op welke klassieker we ons baseerden om dit filmpje te maken? Waag een gokje met de poll onderaan dit bericht!

Die exitstempel hadden we nodig om het land uit te geraken op een heel ander punt – Greytown. Het dorp aan de monding van de San Juan was vroeger een wereldhaven, waarover binnenkort meer in de country wrap-up. Maar voor ons zou het ook dé uitvalsbasis worden voor een illegale invasie van Costaricaans grondgebied. Officiële grensposten zijn in de vochtige jungle immers niet te vinden. Vooraleer richting Zuiden te trekken liepen we in lay-back Greytown ook nog Edgar tegen het lijf – Rasta voor de vrienden.

De zwarte 59-jarige Rasta verschafte ons onderdak in zijn rieten hutjes en bleek al snel een opmerkelijk figuur. 27 jaar lang zeilde hij als scheepsarbeider de wereldzeeën af; alle continenten heeft hij gezien. Begin jaren `80 belandde hij met een makker in El Salvador en leerde er een meisje kennen – Salvadorian chicks, they are wild, man! – dat al snel zijn hart veroverde. Trouwplannen waren onderweg, maar toen brak de burgeroorlog uit en Rasta moest zijn biezen pakken. Na omzwervingen in alle hoeken van de wereld verkoos hij in zijn geboortedorpje van zijn oude dag te komen genieten, in alle rust en vrede. Maar als we naar zijn Salvadorese vlam vragen, worden zijn ogen nog steeds glazig.

Met de hulp van Rasta (en de rest van de vrolijke dorpsgemeenschap) hadden we na een dagje zoeken een exit-strategie gevonden, genaamd Chancho. Deze stuurse Costaricaan komt in Greytown wekelijks enkele liters benzine verkopen, en neemt een lading vis mee terug over de grens. Plus twee gringo`s, dachten wij zo. Dat het bikkelen zou worden bij de Costaricaanse rivierpolitie, zo zonder exitstempel, was te denken – maar het was te proberen. Wij met Chancho en zijn bootje terug de San Juan op, richting het land van de Tico`s. De douaneros begonnen strijdvaardig met het doorworstelen van onze papieren en Chancho`s vissen. Maar toen de schipper een flesje rum en sigaretten bovenhaalde, zwakte die ijver opmerkelijk af. En dus waren we met een gelukje de grens over! De country wrap-up volgt binnenkort.

Na een nachtje in een krakkemikkig motelletje op de rand van de rivier, konden we een bus nemen om vervolgens in Puerto Limon te belanden. Daar volgde al snel de ontnuchtering. De migratie-ambtenaar bij wie we ons licht opstaken, verwees ons onvermurwelijk door naar de Nicaraguaanse grens voor de gewenste stempels. We moeten dus terug richting noorden, maar niet alvorens volop te genieten van de Carraïbische pracht van strand en zee hier – Cahuita is ronduit prachtig (zie foto`s). Hoe dan ook wordt het nog haasten, want zondag krijgen we langverwacht bezoek: Lies Van Peer – geboren en getogen Herentalse, bijna-gediplomeerd apotheker, een ongelooflijk lief meisje en mijn teergeliefde vriendin. Eindelijk!

Read Full Post »