Cuzco is een verdronken stad. Zoveel is duidelijk als je Peruanen hoort weeklagen over het lot dat hun culturele hoofdstad beschoren is. De stortregens van de voorbije weken, die naar verluidt ook het VRT-nieuws bereikten, hebben Cuzco op een eilandje gezet. Afwachten of onze 14 paardekrachten-sterke Bolivar ook kan zwemmen!
“Prut.” Dat zei Boli gisteren na 315 kilometer zwaar labeur over enkele Andespassen richting Abancay. En toen was het gedaan. Zoals Frank in zijn vorige post al vermeldde waren we een dag of drie voordien nochtans nog bij de motorreparateur geweest. Daar was onze Sumo Braho voorzien van een nieuwe cillinder, zuigerringen en bougie. Maar toch liet de motor het woensdagmiddag iets na vieren dus opnieuw afweten. Aangezien er geen reparateur in de buurt was en pechverhelpingsdiensten hier onbestaande zijn, mocht dat een probleem heten.
Het was anders al mooi geweest, de twee dagen voordien. Blij dat we na een vierdaagse in de woestijn onze stoflongen nog eens konden luchten in de bergen. Vanaf Nazca, waar we nog snel de befaamde Nazca-lijnen meepikten, ging het dwars door de Andes richting Puquio. Daags daarna opnieuw 8 uur op de motor, nu over ongelooflijk ruige hooglanden en door adembenemende kloven, vaak over de 4000 meter – bekijk zeker de foto´s! Maar op de figuurlijke boogscheut van onze eindbestemming gaf onze trouwe vriend El Bolivar er dus de brui aan. En zelfs Francobollo met zijn garagisten-kwaliteiten kreeg hem niet terug aan de praat.
Na een vruchtbare brainstorm met twee geïnteresseerde wegenwerkers, vonden we er niet beter op dan de eerstvolgende collectivo tegen te houden. Denk: Nissan-busje vol bankjes om ongekende hoeveelheden Peruanen in te stouwen. Meer geen Sumo Braho. “No hay problema”, zei de bereidwillige chauffeur echter, en even later hadden we onze Bolivar met zijn achtersteven dwars in het busje geduwd. De voorkant stak nog buiten, maar die werd dan maar met touwen aan het dakrek gehesen. Vamos! De chauffeur zette ons twintig minuten later af bij een kennis/reparateur, die in geen tijd een kapotte ring uit onze carburator toverde. Bolivar was weer eens op weg geholpen.
Het duurde echter niet lang voor de volgende uitdaging zich opwierp. Stortregens hebben hier onlangs het leven gekost aan tientallen mensen en duizenden dakloos gemaakt. Ook Macchu Picchu liep onder en op de Inca Trail zijn enkele avonturiers verongelukt, wat ons eerder al enkele ongeruste mailtjes opleverde (bij deze: no panic!). Het punt: in één tijd blijkt ook de weg van hier naar Cuzco verwoest te zijn. Er zijn enkele helikopters geweest, maar voor die luchtbrug komen we te laat. “No pasarán”, klonk het overal. Tot ze ons vanmorgen op de Civiele Bescherming vertelden dat er een pad zou bestaan, dat vanaf de verwoeste weg de bergen in leidt richting Cuzco. Voor avontuurlijke voetgangers, maar gisteren zou er ook een 4×4 over geraakt zijn. Dan moet dat voor El Bolivar ook lukken. Vrijdagochtend gaan we proberen. Onze poging is traditiegetrouw LIVE te volgen via de SPOT-pagina, vanaf 14 uur Belgische tijd allicht. Bescheiden weddenschappen op onze overlevingskansen zijn toegelaten, mits 10% commissie uiteraard 🙂
door al dat gebots en gehots zijn er waarschijnlijk in jullie
koppen vijzen losgeraakt!! gaat die eerst laten bijdraaien!!
en wij maar duimen op de goede afloop!!!!
ik wens jullie nog veel avonturen
Als ik het goed heb, zijn jullie er geraakt! Super! De Bolivar mag dan af en toe gebreken vertonen, als het er op aan komt doet ie het nog steeds!
Inderdaad! We zijn in Cusco geraakt! Het was zeker geen evidentie. Binnenkort uitgebreid verslag.